شنیده ها: دونالد ترامپ همچنان بر فشار حداکثری علیه ایران تأکید دارد، اما اظهاراتش نشان‌دهنده تناقض در سیاست‌هاست. کاخ سفید در یک یادداشت ریاست‌جمهوری از اقدامات سخت‌گیرانه‌ای برای محدود کردن برنامه هسته‌ای و فعالیت‌های منطقه‌ای ایران خبر داد، اما چین به‌عنوان خریدار اصلی نفت ایران چالشی مهم برای واشنگتن است.
دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ایالات متحده، بار دیگر از سیاست فشار حداکثری علیه ایران حمایت کرده و هدف این راهبرد را کاهش منابع مالی تهران در حوزه‌های منطقه‌ای و برنامه هسته‌ای عنوان کرده است. با این حال، سخنان دونالد ترامپ نشان‌دهنده رویکردی مبهم است که احتمالاً از نبود یک راهبرد مشخص در برابر ایران حکایت دارد.
دونالد ترامپ در حالی با استقبال بسیاری رو‌به‌رو شد که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل او را به دلیل «تمایل به اندیشیدن فراتر از چارچوب‌های مرسوم» ستایش کرد. با این حال، هنگامی که موضوع به غزه کشیده شد، ایده‌های ترامپ چنان از مرز‌های مرسوم فراتر رفت که گویی هیچ چارچوبی برای او وجود ندارد. 
دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور امریکا، اعلام کرد که سیاست «فشار حداکثری» علیه ایران را بار دیگر فعال خواهد کرد. این تصمیم، در حالی اعلام شد که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، برای گفت‌و‌گو‌های امنیتی در واشنگتن به سر می‌برد. ترامپ با اشاره به «خطر هسته‌ای ایران» و «حمایت از تروریسم»، هدف نهایی خود را «به صفر رساندن صادرات نفت ایران» و «مهار کامل برنامه هسته‌ای» عنوان کرده است. 
سفر نخست وزیر عراق به تهران همزمان گمانه زنی‌هایی را درباره دلایل اصلی این سفر در محافل سیاسی برانگیخت از جمله چند سایت عربی ادعا کردند السودانی حامل پیام تیم ترامپ برای مسئولان ایرانی است و طرف ایرانی هم پیام «مثبتی» به این فرکانس ارسال کرده است. 
ترامپ بار دیگر به قدرت بازگشت و حال مهم‌ترین پرسش، چگونگی مواجهه ایران و آمریکاست. به طور کلی سه استراتژی را می‌توان متصور بود؛ یک رویکرد بدبینانه درگیری نظامی است که باتوجه به هزینه سنگینی که برای طرفین دارد و همچنین تمایل ترامپ برای کاهش هزینه‌های برون مرزی، اتخاذ چنین رویکردی بعید است.
در سال ۱۹۳۰، هنگامی که در زندان و در آستانه یک دهه سرنوشت‌ساز قرار داشت، آنتونیو گرامشی، اندیشمند برجسته ضد فاشیست ایتالیایی، چنین نوشت: «بحران دقیقاً در این است که نظم کهن در حال مرگ است و نظم نوین نمی‌تواند زاده شود؛ در این میان، مجموعه‌ای گسترده از نشانه‌های بیمارگونه ظاهر می‌شوند.»
تحولات پیچیده و پرتنش در عرصه جهانی، از رقابت قدرت‌های بزرگ تا درگیری‌های منطقه‌ای، چشم‌انداز آینده را بیش از هر زمان دیگری آشفته و ناپایدار کرده است. سیاست‌های مناقشه‌برانگیز رهبران مانند دونالد ترامپ، کیم جونگ اون و ولادیمیر پوتین، همراه با تغییرات ژئوپلیتیکی گسترده در اوراسیا و خاورمیانه، بر خطرات بی‌سابقه‌ای همچون تجزیه اقتصادی جهان، گسترش بحران‌های منطقه‌ای و تشدید تنش‌های هسته‌ای افزوده است. 