شنیده ها: تشدید اختلافات داخلی بر سر خروج از ان.پی.تی یا قطع همکاری کامل با آژانس، می‌تواند موقعیت بین‌المللی ایران را به‌شدت تضعیف کند. ضرورت دارد که تصمیم‌گیران اصلی در تهران، به جای اقدامات شتاب‌زده که تبعات غیرقابل بازگشتی دارد، بر یک استراتژی ملی مبتنی بر اجماع داخلی تأکید کنند. ایجاد وحدت نسبی در فضای سیاسی کشور، شرط لازم برای مدیریت این بحران است.
سه کشور اروپایی با فعال‌سازی «مکانیزم ماشه» مسیر بازگشت تحریم‌های شورای امنیت علیه ایران را آغاز کرده‌اند؛ اقدامی که فشار سیاسی و اقتصادی گسترده‌ای به‌همراه دارد. اروپا سه شرط شامل ازسرگیری مذاکرات با آمریکا، بازگرداندن دسترسی آژانس و ارائه گزارش شفاف از ذخایر اورانیوم را مطرح کرده است. کارشناسان توصیه می‌کنند ایران با پرهیز از واکنش‌های شتاب‌زده، بازگشت به دیپلماسی، مدیریت اختلافات داخلی، تقویت روابط متوازن خارجی و تنوع‌بخشی اقتصادی از بحران عبور کند.
همان‌طور که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ایالات متحده، دیپلماسی پرآشوب خود در قبال اوکراین را دنبال می‌کند؛ دیپلماسی‌ای که با ناتوانی در ایستادگی قاطع در برابر یک متجاوز و نیز ضعف در دفاع از اصول حاکمیت و تمامیت ارضی همراه است؛ این تنها اروپایی‌ها نیستند که احساس نگرانی می‌کنند. واقعیت آن است که اگر جمعیتی وجود داشته باشد که بیش از همه باید نسبت به جایگاه خود در جهانی آشفته و بی‌نظم، جایی که تضمین‌های امنیتی آمریکا دیگر به استحکام گذشته به نظر نمی‌رسند، احساس اضطراب کند، آن جمعیت ۲۳ میلیون نفری تایوان است.
ایران و سه کشور اروپایی (بریتانیا، فرانسه و آلمان) هفته گذشته در کنسولگری ایران در استانبول، دور جدیدی از مذاکرات هسته‌ای را پشت درهای بسته آغاز کردند؛ مذاکراتی که نخستین رایزنی‌ها بر سر پرونده هسته‌ای ایران پس از حمله مشترک اسرائیل و آمریکا به ایران در ماه ژوئن به شمار می‌رود. 
طی ده روز گذشته، تنشهای لفظی میان روسیه و آمریکا به حدی بالا گرفت که کار به استقرار زیردریایی‌های هسته‌ای آمریکا در نزدیکی روسیه کشیده شد. اما اکنون خبرها نشان می‌دهد که دوطرف تلاش دارند تا سطح تنشهای هسته‌ای را کنترل کنند. 
در تاریخ ۱۶ ژوئیه، اسرائیل به طور چشمگیری سطح دخالت نظامی خود در سوریه را افزایش داد. همزمان با تشدید درگیری‌ها میان دروزی‌ها، بدوی‌ها و نیروهای دولتی سوریه در استان سویدا، ارتش اسرائیل به حمایت از دروزی‌ها وارد عمل شد و ظرف ۲۴ ساعت بیش از ۱۶۰ حمله هوایی به مواضع مختلف انجام داد. 
از غزه تا دمشق، از بیروت تا تهران، واشنگتن حتی لحظه‌ای از اجرای «بازی فریب» که با ورود دونالد ترامپ به کاخ سفید به اوج خود رسیده، دست نکشیده است. یکی از الزامات اساسی این بازی، اتخاذ سیاست «پایان‌های باز» برای مدیریت بحران‌ها است؛ و ابزارهای این رویکرد چیزی جز «دروغ»، «بی‌حس‌سازی»، «پراکنده‌سازی توهم» و بیان یک چیز و سپس عمل به عکس آن نیست.
این هفته، بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، برای سومین بار از زمان آغاز ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، راهی واشنگتن شد. محور اصلی این سفر، رایزنی درباره چارچوب آتش‌بس احتمالی در غزه و تصمیم مشترک دو کشور برای حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران بود. اما فراتر از بحران‌های جاری، پرسش‌های بنیادین‌تری درباره آینده خاورمیانه مطرح است: پس از آتش‌بس در غزه، چه آینده‌ای پیش روی این منطقه ویران‌شده خواهد بود و مسئولیت اداره آن بر عهده چه کسی خواهد بود؟ همزمان، اسرائیل و آمریکا با کاهش قدرت نرم و تغییر موازنه قوا در منطقه چگونه مواجه خواهند شد؟ 
قرار بود سومین سفر بنیامین نتانیاهو به واشنگتن به صحنه‌ای باشکوه برای نمایش «پیروزی قاطع بر ایران» در کنار ترامپ تبدیل شود؛ نمایشی تبلیغاتی که قرار بود دستاوردهای مشترک را برجسته کند و سایر مسائل از طریق مذاکرات و تماس‌های روزانه هیأت‌های دو کشور دنبال شود. اما آنچه در واقعیت رخ داد، تمام انتظارات مشترک ترامپ و نتانیاهو را نقش بر آب کرد.