شنیده ها: در شرایطی که اسرائیل با سیاست‌های تهاجمی و الهیاتی خود، رویکردی بی‌پروا و غیرعقلانی در منطقه در پیش گرفته و توانسته آمریکا را به حمله به ایران وادار کند، بسیاری از کشورهای منطقه هنوز درک نکرده‌اند که هیچ دوستی یا ائتلافی نمی‌تواند آنها را از خطر مصون نگه دارد. پس از حمله اسرائیل به ایران، ترکیه صراحتاً دکترین دفاعی خود را بازتعریف کرده و سطح هشدار را افزایش داده است. ۹۶ درصد مردم ترکیه اسرائیل را دشمن می‌دانند و منطقه آماده بحران‌های تازه است.
در نخستین ساعات صبح امروز، دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، خبر از دستیابی به توافق آتش‌بس میان اسرائیل و ایران داد؛ توافقی که بناست ۲۴ ساعت پس از اجرایش، به‌طور رسمی پایان جنگ اعلام شود؛ جنگی که ترامپ آن را «جنگ دوازده‌روزه» نامیده است. با این وجود، این پرسش همچنان باقی است: آیا ممکن است سناریویی مشابه، این بار میان ترکیه و اسرائیل رقم بخورد؟ اجازه دهید بی‌پرده سخن بگویم و از همان نقطه‌ای آغاز کنم که باید به آن ختم شود: تا زمانی که در مراکز قدرت ایالات متحده و اسرائیل افرادی تصمیم‌ساز هستند که مبنای قضاوت و انتخاب‌شان باورهای الهیاتی و غیرعقلانی است، هیچ کشوری در جهان از شعله‌های چنین جنگ‌هایی مصون نخواهد بود.
تجاوز نظامی اسرائیل به ایران و متعاقب آن مشارکت آمریکا در حمله به تاسیسات هسته ای ایران در فردو، نطنز و اصفهان نه تنها با موفقیت همراه نبود؛ بلکه با انتقادات گسترده جامعه بین الملل همراه شد و اکثر کشورها این اقدام را نقض منشور سازمان ملل متحد و بر خلاف پیمان ان.پی.تی دانستند.
رافائل گروسی، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، هفته گذشته بر اساس محتوای قطعنامه ماه نوامبر شورای حکام که از او خواسته بود گزارشی جامع از همکاری‌های ایران در حوزه تعهدات پادمانی ارائه دهد، گزارش محرمانه خود را برای ۳۵ عضو شورای حکام ارسال کرد.
در پی سقوط بشار اسد در دسامبر ۲۰۲۴ و روی کار آمدن دولت جدید اسلام‌گرای سوریه به رهبری احمد الشرع، اسرائیل بیش از ۷۰۰ حمله هوایی به خاک سوریه انجام داده است؛ این حملات آن طور که دولت اسرائیلی اعلام کرده است با هدف جلوگیری از انتقال تسلیحات سنگین به گروه‌های متخاصم و ممانعت از استقرار آنها در نزدیکی مرز‌های اسرائیل انجام شده‌اند.
آیا دولت دونالد ترامپ، رئیس جمهوری ایالات متحده امریکا می‌تواند توافقی تازه و مؤثر با ایران منعقد کند؟ دونالد ترامپ در سال ۲۰۱۸ از توافق برجام با ایران که در زمان باراک أوباما، رئیس جمهوری پیشین امضا شده بود، خارج شد. او آن توافق را ناکافی می‌دانست و می‌گفت بیشتر به سود ایران است تا به سود منافع ایالات متحده. اما اکنون او تلاش دارد مذاکرات تازه‌ای را برای کنترل برنامه هسته‌ای ایران پیش ببرد و اتفاقا به توافق هم برسد. به نظر می‌رسد آنچه روی آن در حال مذاکره است مشابه همین برجامی است که در دوران باراک أوباما امضا شد.
با این حال، تل‌آویو نمی‌تواند نسبت به پیامدهای آن بی‌تفاوت بماند. نکته‌ای که نباید از نظر دور داشت این است که در چارچوب سیاست خارجی آمریکا و نگاه تازه واشنگتن به معادلات خاورمیانه، این سفر واقعیتی چشمگیر و شاید بی‌سابقه را برجسته کرد: ایالات متحده دست‌کم در سطح اهداف و رویکردهای سیاست‌گذاری، امروز به ریاض نزدیک‌تر است تا به تل‌آویو.