شنیده ها: این یادداشت با تأکید بر نقش رافائل گروسی، مدیرکل آژانس بینالمللی انرژی اتمی، در بحران اخیر ایران، او را متهم میکند که با نادیده گرفتن اصل بیطرفی، عملاً ابزار مشروعیتبخشی به حملات آمریکا و اسرائیل علیه ایران شده است. به اعتقاد تحلیلگران و کارشناسان، گروسی با همسویی با منافع غرب و ارائه بهانه دیپلماتیک، زمینهساز حمله نظامی و نقض حاکمیت ایران شد و صلاحیت ادامه مسئولیت و نامزدی برای دبیرکلی سازمان ملل را ندارد.
یکی از جنبههای کمتر دیدهشده حمله نظامی آمریکا و اسرائیل به ایران، نقش کلیدی رافائل گروسی، مدیرکل آژانس بینالمللی انرژی اتمی است؛ شخصیتی که بهجای ایفای نقش بیطرف، عملاً به ابزار دیپلماتیک این دو کشور برای مشروعیتبخشی به حملات علیه تاسیسات هستهای ایران، ترور دانشمندان و فرماندهان نظامی و نقض صریح حاکمیت ملی تهران تبدیل شد.
این هفته، بنیامین نتانیاهو، نخستوزیر اسرائیل، برای سومین بار از زمان آغاز ریاستجمهوری دونالد ترامپ، راهی واشنگتن شد. محور اصلی این سفر، رایزنی درباره چارچوب آتشبس احتمالی در غزه و تصمیم مشترک دو کشور برای حمله به تأسیسات هستهای ایران بود. اما فراتر از بحرانهای جاری، پرسشهای بنیادینتری درباره آینده خاورمیانه مطرح است: پس از آتشبس در غزه، چه آیندهای پیش روی این منطقه ویرانشده خواهد بود و مسئولیت اداره آن بر عهده چه کسی خواهد بود؟ همزمان، اسرائیل و آمریکا با کاهش قدرت نرم و تغییر موازنه قوا در منطقه چگونه مواجه خواهند شد؟ 
قرار بود سومین سفر بنیامین نتانیاهو به واشنگتن به صحنهای باشکوه برای نمایش «پیروزی قاطع بر ایران» در کنار ترامپ تبدیل شود؛ نمایشی تبلیغاتی که قرار بود دستاوردهای مشترک را برجسته کند و سایر مسائل از طریق مذاکرات و تماسهای روزانه هیأتهای دو کشور دنبال شود. اما آنچه در واقعیت رخ داد، تمام انتظارات مشترک ترامپ و نتانیاهو را نقش بر آب کرد. 
اظهارات جدید دونالد ترامپ درباره تعیین زمان مذاکرات بعدی با ایران و تأکیدش بر تغییر قابل توجه مواضع تهران در هفتههای اخیر، بار دیگر بحث بازگشت احتمالی به میز گفتوگوها را داغ کرد. همزمان، مصاحبه مسعود پزشکیان، رئیسجمهور کشورمان، نشانههایی از آمادگی مشروط تهران برای ادامه مذاکرات را نشان میدهد.
تصمیم دونالد ترامپ، رئیسجمهور ایالات متحده، برای پیوستن به حملات غیرقانونی اسرائیل علیه دانشمندان و تأسیسات هستهای تحت نظارت ایران، گامی پرریسک و عقبگردی آشکار از مسیر دیپلماتیکی است که پیشتر در پیش گرفته بود؛ مسیری که اکنون با افزایش ریسک دستیابی ایران به سلاح هستهای و تضعیف هرچه بیشتر اعتماد جهانی به نظام عدماشاعه هستهای همراه شده است. 
در نخستین ساعات صبح امروز، دونالد ترامپ، رئیسجمهور آمریکا، خبر از دستیابی به توافق آتشبس میان اسرائیل و ایران داد؛ توافقی که بناست ۲۴ ساعت پس از اجرایش، بهطور رسمی پایان جنگ اعلام شود؛ جنگی که ترامپ آن را «جنگ دوازدهروزه» نامیده است. با این وجود، این پرسش همچنان باقی است: آیا ممکن است سناریویی مشابه، این بار میان ترکیه و اسرائیل رقم بخورد؟ اجازه دهید بیپرده سخن بگویم و از همان نقطهای آغاز کنم که باید به آن ختم شود: تا زمانی که در مراکز قدرت ایالات متحده و اسرائیل افرادی تصمیمساز هستند که مبنای قضاوت و انتخابشان باورهای الهیاتی و غیرعقلانی است، هیچ کشوری در جهان از شعلههای چنین جنگهایی مصون نخواهد بود. 
تجاوز نظامی اسرائیل به ایران و متعاقب آن مشارکت آمریکا در حمله به تاسیسات هسته ای ایران در فردو، نطنز و اصفهان نه تنها با موفقیت همراه نبود؛ بلکه با انتقادات گسترده جامعه بین الملل همراه شد و اکثر کشورها این اقدام را نقض منشور سازمان ملل متحد و بر خلاف پیمان ان.پی.تی دانستند.
رافائل گروسی، مدیرکل آژانس بینالمللی انرژی اتمی، هفته گذشته بر اساس محتوای قطعنامه ماه نوامبر شورای حکام که از او خواسته بود گزارشی جامع از همکاریهای ایران در حوزه تعهدات پادمانی ارائه دهد، گزارش محرمانه خود را برای ۳۵ عضو شورای حکام ارسال کرد.