شنیده ها: بحران کنونی آب تنها به دلیل تغییرات اقلیمی و کمبود باران اتفاق نیافتاده و ادامه اشتباهات گذشته منجر به روز صفر آبی خواهد شد؛ حتی اگر باران شبیه به رگبارهای سالهای قبل ببارد. یک متخصص محیط زیست معتقد است که تغییر اقلیم، پنجره زمانی ما را محدود کرده و شرایط را سختتر کرده است. در هر جایی نباید تقاضای آب بیشتر وجود داشته باشد و تقاضاهای بیمورد گذشته باید حذف شوند.
بالاخره تهران بارانی شد؛ هرچند همچنان بیش از ۹۶ درصد نسبت به سالهای گذشته عقب است. همزمان هواشناسی برای ۱۹ استان بارندگی، رعد و برق، بارش برف در مناطق سردسیر و ارتفاعات و تگرگ برای نقاط مستعد پیشبینی کرده. قرار گرفتن این آمار در کنار هم احتمالا نشانههایی از امید برای بحران آب ایران داشته باشد؛ غافل از اینکه بارشها در طول سال تنها میتوانند ذخایر سطحی تهران را پر کنند؛ پس این آغاز ماجراست.
تغییرات آب و هوایی یکی از بزرگترین چالشهای عصر حاضر است که اثر گستردهای بر مناطق مختلف جهان دارد. خاورمیانه به دلیل شرایط اقلیمی خاص، بهویژه گرمای شدید، خشکسالی و کمبود منابع آبی، به طور فزایندهای در معرض خطرات ناشی از تغییرات آب و هوایی قرار گرفته است. افزایش دما، کمبود آب و خشکسالیهای طولانیمدت، این منطقه را با تهدیدات جدی مانند آتشسوزیهای شهری و صنعتی روبهرو کرده است.
در روزهای اخیر، همان اخباری که هر سال از سیستان منتشر میشود باز هم به رسانهها آمده؛ خبرهایی که شاید برای بعضی فقط عدد باشد اما در حقیقت با زندگی و سلامت 400 هزار نفر از ساکنان منطقه سیستان سروکار دارد. اخبار میگویند بادهای 120 روزه بیش از 600 نفر را راهی بیمارستان کردند؛ اتفاقی که هر سال برای هزاران نفر رخ میدهد. اما دلیلش چیست؟ به طور خلاصه میتوان گفت تغییرات اقلیمی در سیستان.
اخیرا انتشار برخی نقشه های هواشناسی در رسانه ها و فضای مجازی خبرساز شده است. برخی کارشناسان از تغییرات عمدی آب و هوای ایران از سوی دیگر کشورها میگویند و برخی دیگر علاوه بر این موضوع، خشکی تالاب ها ،دریاچه ها و از بین رفتن پوشش های گیاهی و عرصه های منابع طبیعی را در ایجاد چنین شرایطی دخیل می دانند.اما واقعا دلیل کم اثر شدن سامانه های جوی در داخل ایران هارپ است؟ 
فرهنگستان علوم هشدار داده است که با ادامه بیتوجهی به تهدیدهای محیط زیستی کشور، «پتانسیل انحطاط تمدن ایرانزمین قابل پیشبینی است».
به گزارش ایسنا به نقل از الجزیره، دادههای این مطالعه که در ژورنال Nature Sustainability منتشر شد، چگونگی قرار گرفتن کشورها در معرض «گرمای بیسابقه» را بررسی میکند که میانگین دمای سالانه آن ۲۹ درجه سانتیگراد یا بالاتر خواهد بود.