شنیده ها: سیاست «پایان‌های باز» واشنگتن در قبال بحران‌های خاورمیانه، تلاشی هدفمند برای مدیریت بحران از طریق ابهام، بی‌ثبات‌سازی و بازی با سرنوشت ملت‌هاست. آمریکا با استفاده از فریب، بی‌تعهدی و حمایت از منافع اسرائیل، هیچ راه‌حل عملی برای غزه، لبنان، سوریه و ایران ارائه نمی‌دهد و عمداً آینده منطقه را در بلاتکلیفی و ناامنی نگه می‌دارد.
از غزه تا دمشق، از بیروت تا تهران، واشنگتن حتی لحظه‌ای از اجرای «بازی فریب» که با ورود دونالد ترامپ به کاخ سفید به اوج خود رسیده، دست نکشیده است. یکی از الزامات اساسی این بازی، اتخاذ سیاست «پایان‌های باز» برای مدیریت بحران‌ها است؛ و ابزارهای این رویکرد چیزی جز «دروغ»، «بی‌حس‌سازی»، «پراکنده‌سازی توهم» و بیان یک چیز و سپس عمل به عکس آن نیست.
پس از نزدیک به ۱۵ر
چند روز مانده تا آغاز به کار رسمی مسعود پزشکیان به عنوان رئیس‌جمهور، یک ساله شود. یک سال پرماجرا با تحولاتی روی دور تند که شاید بخشی از آن‌ها در طول تاریخ بعضی کشورها یافت نشود. چه برسد به این که در ۳۶۵ روز اتفاق افتاده باشد.
رئیس بنیاد ایران‌شناسی در آخرین مصاحبه منتشر شده خود، از وجود یک کمیته موازی تاثیرگذار بر سیاست خارجی و روند مذاکرات ایران و غرب خبر داد.
هر روز که کودکی از تحصیل جا می‌ماند، گامی‌ست به عقب برای جامعه‌ای که در پی رشد و توسعه اقتصادی است. دختری را تصور کنید که در روستایی دورافتاده به‌جای نشستن پشت نیمکت کلاس، مجبور است آب بیاورد یا از خواهر کوچکش مراقبت کند. یا پسری که در سن کودکی، نان‌آور خانه می‌شود، چون فقر، راه مدرسه را بر او بسته است؛ بنابراین بازماندگی از تحصیل فقط یک رقم خالی نیست؛ بلکه روایتی از فرصت‌های سوخته و استعداد‌های از دست رفته است. امری که به چرخه‌ی فقر دامن می‌زند. این مسئله می‌تواند زنگ خطری برای هر کشور درحال توسعه باشد. موضوعی که برای کشوری مانند ایران به شدت حائز اهمیت است.
حالا دیگر یک ماهی از پایان جنگ ۱۲ روزه میان ایران و اسرائیل و اعلام آتش بس گذشته، اما به نظر می‌رسد که اینترنت در ایران هنوز به وضعیت پیش از جنگ بازنگشته است. چنان چه اختلال‌های سراسری در طول درگیری‌ها، اگرچه توجیهی امنیتی داشت، اما یک‌بار دیگر زخم کهنه «اینترنت طبقاتی» را تازه کرد؛ طرحی که به‌ظاهر از دهه ۹۰ مطرح بوده، ولی حالا با عناوین تازه‌ای مانند «منطقه آزاد سایبری» یا «اینترنت اضطراری» به میدان برگشته است.
پس از جدی‌تر شدن اظهارات مقامات اروپایی درباره احتمال فعال‌سازی مکانیسم ماشه در شهریور ماه پیش‌رو، زمزمه‌های خروج ایران از معاهده عدم اشاعه یا NPT نیز جدی‌تر و بیشتر شنیده می‌شود.
این هفته، بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، برای سومین بار از زمان آغاز ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، راهی واشنگتن شد. محور اصلی این سفر، رایزنی درباره چارچوب آتش‌بس احتمالی در غزه و تصمیم مشترک دو کشور برای حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران بود. اما فراتر از بحران‌های جاری، پرسش‌های بنیادین‌تری درباره آینده خاورمیانه مطرح است: پس از آتش‌بس در غزه، چه آینده‌ای پیش روی این منطقه ویران‌شده خواهد بود و مسئولیت اداره آن بر عهده چه کسی خواهد بود؟ همزمان، اسرائیل و آمریکا با کاهش قدرت نرم و تغییر موازنه قوا در منطقه چگونه مواجه خواهند شد؟ 