شنیده ها: این موضع منطقی تر است؛ دفاع با اتکا به مردم و اصلاح روشهای غلطی که وجود داشته و استفاده از امکانات داخل کشور برای مدیریت کشور بدون اختلاف های جناحی یا زیر سوال بردن سیاست های کلی کشور. همه سیاست هایی که از سال ۱۳۸۱ به بعد (مقارن با پرونده سازی سیاسی علیه ایران) در پیش گرفتیم، سیاست های کلی نظام بود. نه سیاست های یک شخص یا یک دولت. اغلب تصمیم گیری های اساسی نیز در شورای امنیت ملی انجام می شده است. بهتر است به دنبال وحدت ملی و آگاهی بخشی باشیم.
با توجه به نتایج جلسه اخیر شورای امنیت و رأی منفی این شورا به تمدید قطعنامه تداوم رفع تحریم های ایران، روند تحولات سیاست خارجی کشور، وارد فضایی جدید شده است. این موضوع با تصمیم شورای عالی امنیت ایران مبنی بر تعلیق همکاری با آژانس، پیچیده تر شده است.
خبر درگذشت یکیشان همین دیروز منتشر شد، امیرعلی قاسمی قاسموند، ۱۱ ساله از مسجد سلیمان. تاریخ دقیق حادثه مشخص نیست، اما طی همین روزها او توسط سگهای هار مورد حمله قرار میگیرد و پس از چند روز بستری در بیمارستان اهواز به دلیل شدت جراحات ناشی از هاری فوت میکند.
یک دانشمند علوم رایانه در دانشگاهی در شمال انگلستان در حال بررسی عکس یک جسد است؛ تلاشی برای حل یک معما که نزدیک به ۵۰ سال است خاورمیانه را درگیر خود کرده است.
تروئیکای اروپایی پس از چند ماه رایزنی تلفنی و مذاکره مستقیم با ایران و تهدید و هشدار به دیپلماتهای ایرانی، سرانجام در نخستین ساعات ۶ شهریورماه ماشه را چکاند تا شمارش معکوس ۳۰ روزه برای بازگشت ۶ قطعنامه تحریمی سازمان ملل متحد علیه ایران آغاز شود.
اتاق بازرگانی تهران و گروه ایران تلنت با درک اهمیت این موضوع و با هدف ارائه یک تصویر دقیق از فضای کسب وکارهای کشور در دوره جنگ وپساجنگ، اقدام به جمع آوری دیدگاههای مدیران و فعالان اقتصادی کشور از طریق یک نظرسنجی گسترده نموده است.
دولت و مجلس در سالهای گذشته به بهانه حمایت از اقشار متوسط و ضعیف مدام در اقتصاد و بازار دخالت کرده و قیمت را سرکوب کردهاند و حالا نتیجه این مداخلات گسترده، کمبود برق است که سالبهسال بیشتر میشود و زندگی عادی مردم را سخت و سختتر میکند.
عیسی کلانتری، رئیس پیشین سازمان محیطزیست، گفته است: «اصفهان در ۳۰ سال آینده شش متر فرو میرود.» جملهای که شاید برای بسیاری اغراقآمیز به نظر برسد، اما دادههای ماهوارهای و تحلیلهای زمینشناسی نشان میدهند این هشدار نهتنها اغراق نیست، بلکه احتمالا خوشبینانه هم هست. پرسش اصلی این است: اگر اصفهان در حال نشست است، چه چیزی در زیر این خاکستر آرام جان میدهد؟