شنیده ها: «وعده‌هایی را که داده‌ام فراموش نمی‌کنم»؛ مسعود پزشکیان صبح روز ۲۲ بهمن ماه با نوشتن همین یک خط در شبکه اجتماعی ایکس، داغ دل بسیاری را تازه کرد. او که این روز‌ها خود را در مقابل مجلس شورای اسلامی به شدت تنها حس می‌کند، از سوی طرفداران دیرین و گروهی از اصلاح‌طلبان که برای رای آوردنش از جان مایه گذاشته بودند، مورد انتقاد زیادی قرار دارد.
پزشکیان پیش از آنکه راهی ساختمان ریاست جمهوری در پاستور شود، چهار وعده اصلی داشت. وعده‌هایی که باعث شد بتواند در دور دوم انتخابات سعید جلیلی را شکست داده و او را مانند تمام ادوار انتخاباتی که شرکت کرده، از کسب اعتماد رای‌دهندگان محروم کند. اما این وعده‌ها کدامند و چه سرنوشتی پیدا کرده‌اند؟
این شایعه را هم نه در با فعال آینده یا جمله‌ای پرسشی بلکه با فعل مضارع مطرح و به شکل خبری مطرح کردند که گویی دیگر کار تمام است و مردم باید به فکر رئیس‌جمهور بعدی باشند! آنها گویی که هنوز نمی‌توانند از رویای دیرینه‌شان یعنی پوشاندن لباس ریاست‌جمهوری بر سعید جلیلی دست بردارند، اما شاید وقتش رسیده باشد که از خواب بیدار شوند و به خود بقبولانند که این رویایی صادقه نیست و هیچ وقت محقق نمی‌شود.
شالوده هرم رأی آوری مسعود پزشکیان بر سه وعده مهم استوار بود؛ موضوعاتی که مطالبه جدی جامعه تلقی می‌شد و البته به کلاف سردرگمی نیز در افکار عمومی و نظام اداری و سیاسی کشور تبدیل شده است.
مسعود پزشکیان در حالی در قامت رییس قوه مجریه برای روز دانشجو به دانشگاه صنعتی شریف رفت که سید ابراهیم رئیسی هم در اولین سال ریاست جمهوری خود در پشت همان تریبون قرار گرفت. آنچه از متن اولین سخنرانی رئیس جمهور فعلی و پیشین در روز دانشجو برمی‌آید، تصویر متفاوتی است که هر یک با رویکرد خود از وضعیت اقتصادی کشور نمایان ساختند.
سخنرانی مسعود پزشکیان به عنوان نهمین رئیس جمهور ایران در سازمان ملل در روز‌های اخیر با استقبال بسیار و انتقاداتی، اما محدود رو به رو شد. تاکید پزشکیان بر عصر جدید و یک بار اشاره به دوران جدید با حضور او در مسند ریاست جمهوری را شاید بتوان به رسیدن دورانی تازه در مناسبات ایران با جهان تعبیر کرد. رئیس‌جمهور ایران همچنین در پیامی کنایی گفته بود ایران حاضر است به شرطی که اسرائیل سلاحش را زمین بگذارد، سلاح‌هایش را کنار بگذارد، اظهارنظری که البته به فوریت با استقبال رسانه‌های آمریکایی و سپس تکذیب وزیرخارجه همراه شد.
بهارستانی‌ها روز‌های شلوغی را می‌گذرانند، روز‌هایی که بررسی صلاحیت وزرای کابینه پیشنهادی پزشکیان را در دستور کار خود دارند و چشم‌ها خیره به ساختمان هرمی شکل مجلس است تا ببیند کدام وزرا از فیلتر نمایندگان عبور خواهند کرد.
یکی از این چهار نفر حسین راغفر، استاد اقتصاد دانشگاه الزهرا است و پس از آن جلسه در گفتگو با رویداد۲۴ می‌گوید «تذکر دادیم کارهای دولت‌های قبل پیگیری نشود و به محرومان توجه کنند.» به نظر او و همفکرانش تمام دولت‌های پس از جنگ تحت سلطه سرمایه قرار داشتند و با فساد که نه، بلکه با «غارت» مردم خزانه را پر می‌کردند و این تازه کمترین اتهام است.
چهاردهمین انتخابات ریاست جمهوری ایران در حالی یک سال زودتر از موعد برگزار شد که شاید کمتر کسی تصور می‌کرد بعد از سقوط بالگرد سید ابراهیم رئیسی و همراهان بار دیگر در زمانی کمتر از ۵۰ روز یک دو قطبی تازه شکل بگیرد.
سعید جلیلی دوباره به سایه بازگشت. جایی که ۱۱ سال گذشته را در آن سپری کرده بود. او در انتخابات شکست خورد، اما در بیانیه و نخستین سخنرانی خود پس از انتخابات رسما اعلام کرد که همچنان به فعالیت سیاسی خود در سایه ادامه خواهد داد و به «تصحیح خطاها» و «رفع نقص‌ها» کمک می‌کند و هر جا هم که نیاز باشد، «ورود» خواهد کرد. کاری که البته به نظر می‌رسد درست نقطه مقابل فعالیت‌ها در دولت‌های پیشین است. از پرونده کرسنت در دولت خاتمی تا مانع‌تراشی در مسیر مذاکرات در دولت مرحوم رئیسی، رد پای جلیلی دیده می‌شود. مروری بر این پرونده‌ها و عملکرد جلیلی و یارانش نقش‌آفرینی آنها در سایه را بیش از پیش روشن می‌کند.
مسعود پزشکیان با کسب ۱۶ میلیون و ۳۸۴ هزار و ۴۰۳ رای، نهمین رئیس جمهور ایران شد. حال جشن پیروزی به پایان رسیده و پیش روی رئیس جمهور منتخب، ابرچالش‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، زیست‌محیطی، سیاسی و بین‌المللی شناور هستند. حال آنکه پزشکیان خود در انتخاباتی پیروزی شده که به باور کارشناسان نظم سابق اجتماعی را نداشت و دچار تغییرات جدی شده بود. پزشکیان در انتخاباتی پیروز شد که حدود ۶۰ درصد مردم در آن شرکت نکردند و رقابت او با رقیب در بعضی استان‌ها پایاپای بود. بله! پیروزی پزشکیان بر جلیلی را می‌توان نمادی از اراده مردم برای تغییر دانست.