شنیده ها: برخی معتقدند در صورت منحل نشدن حشدالشعبی، این گروه هدف حمله مستقیم اسرائیل قرار بگیرد و تجربه لبنان برای عراقی‌ها تکرار شود. این اتفاقی نیست که بغداد با توجه به بحران‌های اقتصادی و سیاسی و ... آمادگی کافی برای آن داشته‌باشد.
عراق فاصله چندانی تا انتخابات پارلمانی در آبان ماه سال جاری ندارد. در این زمان اندک بغداد باید تصمیمات سختی بگیرد. جدل‌های داخلی در این کشور به اوج خود رسیده و گروه‌های سیاسی هر کدام ساز خود را می‌زنند حتی برخی گروه‌های سیاسی از همین حالا ساز خود را کوک کرده‌اند تا تاریخ برگزاری انتخابات را عقب بیندازند. در این میان وضعیت حشد الشعبی که برخی از گروه‌های عراقی مایلند تا آن را خلع سلاح کنند، ابهامات زیادی پدید آورده است.
ایران و سه کشور اروپایی (بریتانیا، فرانسه و آلمان) هفته گذشته در کنسولگری ایران در استانبول، دور جدیدی از مذاکرات هسته‌ای را پشت درهای بسته آغاز کردند؛ مذاکراتی که نخستین رایزنی‌ها بر سر پرونده هسته‌ای ایران پس از حمله مشترک اسرائیل و آمریکا به ایران در ماه ژوئن به شمار می‌رود. 
در تاریخ ۱۶ ژوئیه، اسرائیل به طور چشمگیری سطح دخالت نظامی خود در سوریه را افزایش داد. همزمان با تشدید درگیری‌ها میان دروزی‌ها، بدوی‌ها و نیروهای دولتی سوریه در استان سویدا، ارتش اسرائیل به حمایت از دروزی‌ها وارد عمل شد و ظرف ۲۴ ساعت بیش از ۱۶۰ حمله هوایی به مواضع مختلف انجام داد. 
خاورمیانه، صحنه بی‌وقفه جدال قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی، اکنون شاهد شکل‌گیری رقابتی تازه و به‌شدت مخاطره‌آمیز است. اینک نگاه تل‌آویو به سوی ترکیه معطوف شده است؛ کشوری که با جاه‌طلبی فزاینده و سیاست‌های بلندپروازانه، جایگاه خود را در معادلات منطقه‌ای تثبیت کرده و به بازیگری تبدیل شده که اسرائیل دیگر نمی‌تواند آن را نادیده بگیرد. 
از غزه تا دمشق، از بیروت تا تهران، واشنگتن حتی لحظه‌ای از اجرای «بازی فریب» که با ورود دونالد ترامپ به کاخ سفید به اوج خود رسیده، دست نکشیده است. یکی از الزامات اساسی این بازی، اتخاذ سیاست «پایان‌های باز» برای مدیریت بحران‌ها است؛ و ابزارهای این رویکرد چیزی جز «دروغ»، «بی‌حس‌سازی»، «پراکنده‌سازی توهم» و بیان یک چیز و سپس عمل به عکس آن نیست.
این هفته، بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، برای سومین بار از زمان آغاز ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، راهی واشنگتن شد. محور اصلی این سفر، رایزنی درباره چارچوب آتش‌بس احتمالی در غزه و تصمیم مشترک دو کشور برای حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران بود. اما فراتر از بحران‌های جاری، پرسش‌های بنیادین‌تری درباره آینده خاورمیانه مطرح است: پس از آتش‌بس در غزه، چه آینده‌ای پیش روی این منطقه ویران‌شده خواهد بود و مسئولیت اداره آن بر عهده چه کسی خواهد بود؟ همزمان، اسرائیل و آمریکا با کاهش قدرت نرم و تغییر موازنه قوا در منطقه چگونه مواجه خواهند شد؟ 
قرار بود سومین سفر بنیامین نتانیاهو به واشنگتن به صحنه‌ای باشکوه برای نمایش «پیروزی قاطع بر ایران» در کنار ترامپ تبدیل شود؛ نمایشی تبلیغاتی که قرار بود دستاوردهای مشترک را برجسته کند و سایر مسائل از طریق مذاکرات و تماس‌های روزانه هیأت‌های دو کشور دنبال شود. اما آنچه در واقعیت رخ داد، تمام انتظارات مشترک ترامپ و نتانیاهو را نقش بر آب کرد. 
تصمیم دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ایالات متحده، برای پیوستن به حملات غیرقانونی اسرائیل علیه دانشمندان و تأسیسات هسته‌ای تحت نظارت ایران، گامی پرریسک و عقب‌گردی آشکار از مسیر دیپلماتیکی است که پیش‌تر در پیش گرفته بود؛ مسیری که اکنون با افزایش ریسک دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای و تضعیف هرچه بیشتر اعتماد جهانی به نظام عدم‌اشاعه هسته‌ای همراه شده است. 
در نخستین ساعات صبح امروز، دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، خبر از دستیابی به توافق آتش‌بس میان اسرائیل و ایران داد؛ توافقی که بناست ۲۴ ساعت پس از اجرایش، به‌طور رسمی پایان جنگ اعلام شود؛ جنگی که ترامپ آن را «جنگ دوازده‌روزه» نامیده است. با این وجود، این پرسش همچنان باقی است: آیا ممکن است سناریویی مشابه، این بار میان ترکیه و اسرائیل رقم بخورد؟ اجازه دهید بی‌پرده سخن بگویم و از همان نقطه‌ای آغاز کنم که باید به آن ختم شود: تا زمانی که در مراکز قدرت ایالات متحده و اسرائیل افرادی تصمیم‌ساز هستند که مبنای قضاوت و انتخاب‌شان باورهای الهیاتی و غیرعقلانی است، هیچ کشوری در جهان از شعله‌های چنین جنگ‌هایی مصون نخواهد بود.