شنیده ها: این گزارش به حمله پرمناقشه اسرائیل به هیئت حماس در دوحه و پیامدهای آن بر مذاکرات و بحران غزه می‌پردازد و نشان می‌دهد تل‌آویو با وجود حملات گسترده، در دستیابی به اهدافش ناکام مانده و با انزوای جهانی روبه‌روست. همزمان، ایران با اجلاس شانگهای و همکاری با شرق روزنه‌هایی برای موازنه‌سازی ایجاد کرده است.
«هیچ‌کس نمی‌تواند اسرائیل را از حمله به دشمنانش بازدارد»؛ این جمله را استیو ویتکاف بر زبان آورد و نتانیاهو، متهم به جنایت جنگی، بارها به بهانه‌های مختلف تکرار کرده است. حمله اخیر به هیئت مذاکره‌کننده حماس در دوحه، اقدامی پرمخاطره و بی‌سابقه‌ای خطرناک بود.
عراق فاصله چندانی تا انتخابات پارلمانی در آبان ماه سال جاری ندارد. در این زمان اندک بغداد باید تصمیمات سختی بگیرد. جدل‌های داخلی در این کشور به اوج خود رسیده و گروه‌های سیاسی هر کدام ساز خود را می‌زنند حتی برخی گروه‌های سیاسی از همین حالا ساز خود را کوک کرده‌اند تا تاریخ برگزاری انتخابات را عقب بیندازند. در این میان وضعیت حشد الشعبی که برخی از گروه‌های عراقی مایلند تا آن را خلع سلاح کنند، ابهامات زیادی پدید آورده است.
ایران و سه کشور اروپایی (بریتانیا، فرانسه و آلمان) هفته گذشته در کنسولگری ایران در استانبول، دور جدیدی از مذاکرات هسته‌ای را پشت درهای بسته آغاز کردند؛ مذاکراتی که نخستین رایزنی‌ها بر سر پرونده هسته‌ای ایران پس از حمله مشترک اسرائیل و آمریکا به ایران در ماه ژوئن به شمار می‌رود. 
در تاریخ ۱۶ ژوئیه، اسرائیل به طور چشمگیری سطح دخالت نظامی خود در سوریه را افزایش داد. همزمان با تشدید درگیری‌ها میان دروزی‌ها، بدوی‌ها و نیروهای دولتی سوریه در استان سویدا، ارتش اسرائیل به حمایت از دروزی‌ها وارد عمل شد و ظرف ۲۴ ساعت بیش از ۱۶۰ حمله هوایی به مواضع مختلف انجام داد. 
خاورمیانه، صحنه بی‌وقفه جدال قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی، اکنون شاهد شکل‌گیری رقابتی تازه و به‌شدت مخاطره‌آمیز است. اینک نگاه تل‌آویو به سوی ترکیه معطوف شده است؛ کشوری که با جاه‌طلبی فزاینده و سیاست‌های بلندپروازانه، جایگاه خود را در معادلات منطقه‌ای تثبیت کرده و به بازیگری تبدیل شده که اسرائیل دیگر نمی‌تواند آن را نادیده بگیرد. 
از غزه تا دمشق، از بیروت تا تهران، واشنگتن حتی لحظه‌ای از اجرای «بازی فریب» که با ورود دونالد ترامپ به کاخ سفید به اوج خود رسیده، دست نکشیده است. یکی از الزامات اساسی این بازی، اتخاذ سیاست «پایان‌های باز» برای مدیریت بحران‌ها است؛ و ابزارهای این رویکرد چیزی جز «دروغ»، «بی‌حس‌سازی»، «پراکنده‌سازی توهم» و بیان یک چیز و سپس عمل به عکس آن نیست.
این هفته، بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، برای سومین بار از زمان آغاز ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، راهی واشنگتن شد. محور اصلی این سفر، رایزنی درباره چارچوب آتش‌بس احتمالی در غزه و تصمیم مشترک دو کشور برای حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران بود. اما فراتر از بحران‌های جاری، پرسش‌های بنیادین‌تری درباره آینده خاورمیانه مطرح است: پس از آتش‌بس در غزه، چه آینده‌ای پیش روی این منطقه ویران‌شده خواهد بود و مسئولیت اداره آن بر عهده چه کسی خواهد بود؟ همزمان، اسرائیل و آمریکا با کاهش قدرت نرم و تغییر موازنه قوا در منطقه چگونه مواجه خواهند شد؟