شنیده ها: این گزارش استدلال میکند حمایت بیقیدوشرط آمریکا از اسرائیل از مرز دفاع راهبردی عبور کرده و به تقابل آشکار با عدالت و نهادهای بینالمللی رسیده است. واشنگتن با وتوی مکرر قطعنامهها و تحریم قضات دیوان کیفری بینالمللی، عملاً سپری سیاسی برای اشغالگری ساخته و نظم حقوقی پساجنگ را تضعیف کرده است. نویسنده نتیجه میگیرد این رویکرد نه به سود آمریکا، بلکه مبتنی بر تعصب، تبعیض و روحیه استکباری است و ثبات و همزیستی جهانی را تهدید میکند.
ایالات متحده هرگز نارضایتی خود را از سازمانهای بینالمللی مستقلی که در قبال مسئله فلسطین مواضعی متفاوت و مستقل اتخاذ میکنند، پنهان نکرده است. ایالات متحده سالهاست بهطور مداوم به سیاستی پایبند مانده که بر ارائه حمایت بیقیدوشرط از اسرائیل و همزمان، هدف قرار دادن هر بازیگری که با این خطمشی مخالفت کند، استوار بوده است.
در ایران، این حملات به شهادت گروهی از دانشمندان هستهای و فرماندهان ارشد نظامی انجامید و تلفات انسانی نیز برجای گذاشت. در اسرائیل نیز شلیک موشکها و پهپادهای ایرانی به کشته و زخمی شدن شمار قابل توجهی از افراد منجر شد. این مقاله در پی آن است که توضیح دهد چگونه و چرا در شرایطی که مذاکرات هستهای در جریان بود، دو طرف به تقابل نظامی مستقیم کشیده شدند. 
«هیچکس نمیتواند اسرائیل را از حمله به دشمنانش بازدارد»؛ این جمله را استیو ویتکاف بر زبان آورد و نتانیاهو، متهم به جنایت جنگی، بارها به بهانههای مختلف تکرار کرده است. حمله اخیر به هیئت مذاکرهکننده حماس در دوحه، اقدامی پرمخاطره و بیسابقهای خطرناک بود. 
عراق فاصله چندانی تا انتخابات پارلمانی در آبان ماه سال جاری ندارد. در این زمان اندک بغداد باید تصمیمات سختی بگیرد. جدلهای داخلی در این کشور به اوج خود رسیده و گروههای سیاسی هر کدام ساز خود را میزنند حتی برخی گروههای سیاسی از همین حالا ساز خود را کوک کردهاند تا تاریخ برگزاری انتخابات را عقب بیندازند. در این میان وضعیت حشد الشعبی که برخی از گروههای عراقی مایلند تا آن را خلع سلاح کنند، ابهامات زیادی پدید آورده است.
ایران و سه کشور اروپایی (بریتانیا، فرانسه و آلمان) هفته گذشته در کنسولگری ایران در استانبول، دور جدیدی از مذاکرات هستهای را پشت درهای بسته آغاز کردند؛ مذاکراتی که نخستین رایزنیها بر سر پرونده هستهای ایران پس از حمله مشترک اسرائیل و آمریکا به ایران در ماه ژوئن به شمار میرود. 
در تاریخ ۱۶ ژوئیه، اسرائیل به طور چشمگیری سطح دخالت نظامی خود در سوریه را افزایش داد. همزمان با تشدید درگیریها میان دروزیها، بدویها و نیروهای دولتی سوریه در استان سویدا، ارتش اسرائیل به حمایت از دروزیها وارد عمل شد و ظرف ۲۴ ساعت بیش از ۱۶۰ حمله هوایی به مواضع مختلف انجام داد. 
خاورمیانه، صحنه بیوقفه جدال قدرتهای منطقهای و جهانی، اکنون شاهد شکلگیری رقابتی تازه و بهشدت مخاطرهآمیز است. اینک نگاه تلآویو به سوی ترکیه معطوف شده است؛ کشوری که با جاهطلبی فزاینده و سیاستهای بلندپروازانه، جایگاه خود را در معادلات منطقهای تثبیت کرده و به بازیگری تبدیل شده که اسرائیل دیگر نمیتواند آن را نادیده بگیرد. 
از غزه تا دمشق، از بیروت تا تهران، واشنگتن حتی لحظهای از اجرای «بازی فریب» که با ورود دونالد ترامپ به کاخ سفید به اوج خود رسیده، دست نکشیده است. یکی از الزامات اساسی این بازی، اتخاذ سیاست «پایانهای باز» برای مدیریت بحرانها است؛ و ابزارهای این رویکرد چیزی جز «دروغ»، «بیحسسازی»، «پراکندهسازی توهم» و بیان یک چیز و سپس عمل به عکس آن نیست.