شنیده ها: به عنوان یک تحلیلگر نظامی می گویم نیروهای مسلح ما باید همیشه انگشت روی ماشه داشته باشند و برای بدترین سناریوها آمادگی کامل داشته باشند. همچنین باید طرح های تدافعی کشور، کامل و گسترده باشد و نباید بر این تصور باشیم که رژیم صهیونیستی به ما حمله نمی کند، بلکه باید به این تصور باشیم که با اشراف اطلاعاتی که اخیرا نیروهای اطلاعاتی ما به داده های اسرائیلی ها پیدا کرده اند، باید برای حمله اسرائیل آمادگی صد در صدی داشته باشیم.
طی روزهای گذشته، سخنرانی برخی مقامات کشورهای مختلف در سازمان ملل مورد توجه قرار گرفت. یکی از این سخنرانی‌ها، متعلق به بنیامین نتانیاهو بود که در بخش هایی از صحبت های خود به ایران، نیروهای مقاومت و اروپا پرداخت.
«هیچ‌کس نمی‌تواند اسرائیل را از حمله به دشمنانش بازدارد»؛ این جمله را استیو ویتکاف بر زبان آورد و نتانیاهو، متهم به جنایت جنگی، بارها به بهانه‌های مختلف تکرار کرده است. حمله اخیر به هیئت مذاکره‌کننده حماس در دوحه، اقدامی پرمخاطره و بی‌سابقه‌ای خطرناک بود. 
مقام های سه کشور اروپایی (آلمان، انگلیس و فرانسه) و نماینده اتحادیه اروپا، به زودی با طرف ایرانی دیدار خواهند کرد. مذاکرات در سطح معاونان وزارت خارجه انجام خواهد شد و پیش‌بینی می‌شود ریاست هیئت ایرانی همچون گذشته بر عهده مجید تخت روانچی و کاظم غریب آبادی باشد.
در تاریخ ۱۶ ژوئیه، اسرائیل به طور چشمگیری سطح دخالت نظامی خود در سوریه را افزایش داد. همزمان با تشدید درگیری‌ها میان دروزی‌ها، بدوی‌ها و نیروهای دولتی سوریه در استان سویدا، ارتش اسرائیل به حمایت از دروزی‌ها وارد عمل شد و ظرف ۲۴ ساعت بیش از ۱۶۰ حمله هوایی به مواضع مختلف انجام داد. 
خاورمیانه، صحنه بی‌وقفه جدال قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی، اکنون شاهد شکل‌گیری رقابتی تازه و به‌شدت مخاطره‌آمیز است. اینک نگاه تل‌آویو به سوی ترکیه معطوف شده است؛ کشوری که با جاه‌طلبی فزاینده و سیاست‌های بلندپروازانه، جایگاه خود را در معادلات منطقه‌ای تثبیت کرده و به بازیگری تبدیل شده که اسرائیل دیگر نمی‌تواند آن را نادیده بگیرد. 
از غزه تا دمشق، از بیروت تا تهران، واشنگتن حتی لحظه‌ای از اجرای «بازی فریب» که با ورود دونالد ترامپ به کاخ سفید به اوج خود رسیده، دست نکشیده است. یکی از الزامات اساسی این بازی، اتخاذ سیاست «پایان‌های باز» برای مدیریت بحران‌ها است؛ و ابزارهای این رویکرد چیزی جز «دروغ»، «بی‌حس‌سازی»، «پراکنده‌سازی توهم» و بیان یک چیز و سپس عمل به عکس آن نیست.
این هفته، بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، برای سومین بار از زمان آغاز ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، راهی واشنگتن شد. محور اصلی این سفر، رایزنی درباره چارچوب آتش‌بس احتمالی در غزه و تصمیم مشترک دو کشور برای حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران بود. اما فراتر از بحران‌های جاری، پرسش‌های بنیادین‌تری درباره آینده خاورمیانه مطرح است: پس از آتش‌بس در غزه، چه آینده‌ای پیش روی این منطقه ویران‌شده خواهد بود و مسئولیت اداره آن بر عهده چه کسی خواهد بود؟ همزمان، اسرائیل و آمریکا با کاهش قدرت نرم و تغییر موازنه قوا در منطقه چگونه مواجه خواهند شد؟