شنیده ها: سدسازی در ایران در حالی نماد توسعه معرفی می‌شود که بخش بزرگی از میراث تاریخی کشور زیر آب رفته است. نوروز رجبی، باستان‌شناس و کارشناس رسمی قوه قضائیه، با ارائه داده‌های دقیق هشدار می‌دهد بی‌توجهی به ارزیابی‌های فرهنگی در پروژه‌های عمرانی، به معنای نابودی تدریجی تاریخ و هویت ایران است.
سدسازی در ایران همواره به‌عنوان یکی از نماد‌های توسعه و پیشرفت فنی معرفی شده است؛ پروژه‌هایی عظیم که قرار بود امنیت آبی، کشاورزی و صنعتی کشور را تضمین کنند. اما در پسِ این روایت پرزرق‌وبرق، واقعیتی تلخ پنهان مانده است: نابودی تدریجی بخشی از مهم‌ترین میراث تاریخی و فرهنگی ایران. بسیاری از تپه‌ها، شهر‌های باستانی، گورستان‌ها و محوطه‌های تاریخی در زیر آب سد‌هایی مدفون شده‌اند که بدون ارزیابی‌های فرهنگی و تاریخی کافی ساخته شده‌اند. از دهه ۱۳۳۰ تا امروز، روند سدسازی به‌قدری سریع و گسترده پیش رفته که اکنون نه‌تنها کارشناسان محیط‌زیست، بلکه باستان‌شناسان نیز آن را یکی از عوامل اصلی تخریب میراث تمدنی کشور می‌دانند.
