شنیده ها: بحران جدید پیرامون بازگشت تحریم‌های ایران، به شکافی عمیق در نظم حقوقی بین‌الملل انجامیده است. غرب با رد مصالحه و تکیه بر سازوکار «بازگشت خودکار»، نه‌تنها اجماع جهانی بر سر برجام را فروپاشاند، بلکه اهرم‌های نظارتی و سیاسی خود را از دست داد. در مقابل، روسیه و چین این تحریم‌ها را نامشروع دانسته و راه را برای همکاری‌های نظامی با ایران گشوده‌اند. نتیجه، تضعیف اقتدار شورای امنیت و پیدایش نظمی چندپاره و پرمخاطره در روابط بین‌الملل است.
«یورش به شورای امنیت سازمان ملل»، این همان عبارتی بود که سرگئی ریابکوف، معاون وزیر خارجهٔ روسیه، این هفته با لحنی تند به کار برد. او دبیرخانهٔ سازمان ملل و قدرت‌های غربی را به انجام «تلاشی غیرقانونی» برای احیای تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران متهم کرد.
اعزام سوخت‌رسان‌های آمریکایی به خلیج فارس با حواشی زیادی طی هفته اخیر همراه شد. یکی از شایع ترین گمانه زنی ها، درباره احتمال وقوع جنگ جدید در منطقه به ویژه جنگ بین ایران و اسرائیل و آمریکا بود.
این هفته، بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، برای سومین بار از زمان آغاز ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، راهی واشنگتن شد. محور اصلی این سفر، رایزنی درباره چارچوب آتش‌بس احتمالی در غزه و تصمیم مشترک دو کشور برای حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران بود. اما فراتر از بحران‌های جاری، پرسش‌های بنیادین‌تری درباره آینده خاورمیانه مطرح است: پس از آتش‌بس در غزه، چه آینده‌ای پیش روی این منطقه ویران‌شده خواهد بود و مسئولیت اداره آن بر عهده چه کسی خواهد بود؟ همزمان، اسرائیل و آمریکا با کاهش قدرت نرم و تغییر موازنه قوا در منطقه چگونه مواجه خواهند شد؟ 
طی دوازده روز، ایران و اسرائیل درگیر یک دوئل تمام‌عیار هوایی و موشکی شدند تا سرانجام خبر آتش‌بس میان دو طرف منتشر شد. جرقه آغاز این رویارویی را اسرائیل زد؛ حمله‌ای که در ظاهر با هدف «خنثی‌سازی تهدید هسته‌ای ایران» توجیه شد، اما دامنه و شدت حملات هوایی و همچنین سلسله ترورهایی که مسئولان ارشد نظامی و دانشمندان هسته‌ای ایران را هدف قرار داد، از راهبردی به‌مراتب فراتر حکایت داشت؛ راهبردی که تا مرز تغییر نظام نیز پیش رفت. این هدف پنهان، بی‌پرده در اظهارات بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل بازتاب یافت. 
یکی از مهمترین پرسش‌های این روزها این است که با آب شدن یخ‌ها در روابط مسکو و واشنگتن، آیا میزان تحریم ها، به ویژه تحریم‌های نفتی اعمال شده علیه مسکو کاهش پیدا خواهد کرد؟ این ایده را یورونیوز در گزارشی مورد بررسی قرار داده و مدعی شده است که با توجه به تمایل روسیه برای افزایش همکاری بین آمریکا، روسیه و عربستان سعودی در بخش انرژی و برنامه ترامپ برای اعمال سیاست فشار حداکثری دو علیه صادرات نفت ایران، شرایط برای ایران در بازار جهانی انرژی به‌ویژه پس از آتش‌بس احتمالی در اوکراین سخت‌تر خواهد شد.
با آغاز دولت ترامپ در اوایل سال ۲۰۲۵، جهان با خطرناک‌ترین شرایط خود از زمان جنگ سرد روبه‌رو خواهد شد. رقابت میان ایالات متحده و چین به موضوعی محوری در عرصه جهانی بدل خواهد شد، دو جنگ منطقه‌ای در آستانه شعله‌ور شدن قرار خواهند گرفت، بی‌نظمی و هرج‌ومرج در آفریقا گسترش خواهد یافت، احترام به قوانین بین‌المللی کاهش خواهد یافت و چهار کشور چین، روسیه، ایران و کره شمالی اتحاد خود را برای تضعیف قدرت غرب تقویت خواهند کرد.
تصمیم جو بایدن برای صدور مجوز استفاده اوکراین از موشک‌های تاکتیکی ارتش آمریکا علیه اهدافی در خاک روسیه، تحولی قابل‌توجه در رویکرد ایالات متحده به جنگ اوکراین است که پیامدهای نظامی، دیپلماتیک و سیاسی گسترده‌ای به همراه دارد. این اقدام اگرچه به‌طور مستقیم وضعیت خطوط مقدم عرصه نبرد را دگرگون نمی‌کند، اما ظرفیت و توانایی اوکراین برای اعمال فشار بر روسیه را افزایش داده و موقعیت آن را در مذاکرات احتمالی آینده تقویت می‌کند.
ابراز بی‌تفاوتی تهران به نتایج انتخاب دوباره دونالد ترامپ به ریاست جمهوری ایالات متحده به معنی آن نیست که هرگونه تعامل آتی با واشنگتن و جامعه جهانی در حداقل چهار سال آینده، بیرون از ماهیت این تعامل باشد. همانگونه که در چهار سال گذشته پیامدهای رویکرد دولت پیشین ترامپ نه تنها همچنان بر روابط خارجی ایران ادامه داشته، بلکه دولت جو بایدن هم در همان چارچوب بنا شده از سوی دولت اسبق ایالات متحده ادامه یافت و در همین اواخر به ادبیات و رویکردی نزدیک به گذشته بازگشت.