شنیده ها: اولین حاشیه‌های مربوط به علی شمخانی به برنامه «صندلی داغ» برمی‌گردد؛ آن زمانی که مقابل دوربین احمد نجفی در شبکه ۲ صدا و سیما در اوایل دهه ۸۰ نشست و گفت: «یک مدیر عمر مفیدش ۵ سال است و بعد از این مدت دیگر نمی‌تواند ایده‌ای خلق کند و به همین دلیل باید کنار برود.»، اما مرور سال‌هایی که او بر مسندهایی، چون دبیری شورای عالی امنیت ملی (۱۴۰۲-۱۳۹۲) و یا وزارت دفاع و پشتیبانی نیرو‌های مسلح (۱۳۸۴-۱۳۷۶) گذرانده، نشان می‌دهد که چندان هم به این گفته‌ها درباره خودش اعتقادی ندارد.
هر چند سکانداری شمخانی در مناصب مهم و حضورش در قدرت محدود به این دو سمت نمی‌شود، اما از مهم‌ترین‌های آن به شمار می‌روند. خاصه آنکه او در سال ۸۴ خود را «انا رجل» نامید و برای فتح صندلی ریاست جمهوری تلاش کرد، اما به موفقیت نرسید.
در روزهایی که خاورمیانه بار دیگر زیر سایه‌ی تنش و بی‌اعتمادی فرو رفته، ایران خود را در میانه‌ی میدان پیچیده‌ای از اتهام، مقاومت و دیپلماسی می‌بیند. از یک سو، صدای اعتراض تهران به روایت‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی بلند است و از سوی دیگر، دیپلمات‌های ایرانی هنوز تلاش می‌کنند شعله‌ی گفت‌وگو را، هرچند کم‌سو، زنده نگه دارند.
سدسازی در ایران همواره به‌عنوان یکی از نماد‌های توسعه و پیشرفت فنی معرفی شده است؛ پروژه‌هایی عظیم که قرار بود امنیت آبی، کشاورزی و صنعتی کشور را تضمین کنند. اما در پسِ این روایت پرزرق‌وبرق، واقعیتی تلخ پنهان مانده است: نابودی تدریجی بخشی از مهم‌ترین میراث تاریخی و فرهنگی ایران. بسیاری از تپه‌ها، شهر‌های باستانی، گورستان‌ها و محوطه‌های تاریخی در زیر آب سد‌هایی مدفون شده‌اند که بدون ارزیابی‌های فرهنگی و تاریخی کافی ساخته شده‌اند. از دهه ۱۳۳۰ تا امروز، روند سدسازی به‌قدری سریع و گسترده پیش رفته که اکنون نه‌تنها کارشناسان محیط‌زیست، بلکه باستان‌شناسان نیز آن را یکی از عوامل اصلی تخریب میراث تمدنی کشور می‌دانند.
«یورش به شورای امنیت سازمان ملل»، این همان عبارتی بود که سرگئی ریابکوف، معاون وزیر خارجهٔ روسیه، این هفته با لحنی تند به کار برد. او دبیرخانهٔ سازمان ملل و قدرت‌های غربی را به انجام «تلاشی غیرقانونی» برای احیای تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران متهم کرد.
آتش‌بس میان اسرائیل و ایران که در ماه ژوئن با میانجی‌گری «دونالد ترامپ»، رئیس‌جمهور آمریکا، برقرار شد، اکنون در آستانهٔ فروپاشی قرار دارد؛ وضعیتی که می‌تواند پژواک‌هایی فراتر از خاورمیانه بر جای گذارد. ازسرگیری درگیری‌ها نه‌تنها ثبات منطقه را تهدید می‌کند، بلکه برای آسیای مرکزی پیامدهای سنگینی خواهد داشت و می تواند در مسیرهای حیاتی تجارت اختلال ایجاد کند و پیوندهای اقتصادی را تضعیف و موازنه شکننده ژئوپلیتیکی را برهم بزند. 
بحران آب در ایران وارد مرحله‌ای بحرانی و چندلایه شده است. از کاهش شدید منابع تجدیدپذیر تا فرونشست زمین و تهدید امنیت غذایی، نشانه‌های هشدارآمیز در سراسر کشور دیده می‌شود.
گزارش‌ها حاکی از آن است که تهیه داروی بیماری سیستینوزیس درد بیماران را دو چندان کرده؛ این مشکلی است که برخی دیگر از بیماران خاص هم با آن دست به گریبان‌اند.
بانک جهانی دو سال سخت را برای اقتصاد ایران پیش‌بینی کرده است. این بانک برای سال‌های ۲۰۲۵ و ۲۰۲۶ رشد منفی تولید ناخالص داخلی و افزایش سرسام‌آور تورم تا ۵۶ درصد را برای ایران پیش‌بینی کرده است. 
اما نکته دسترسی آسان و راحت به سلاح گرم است. انتشار ویدئوی کوتاهی از یک درگیری مسلحانه در چالوس، خیلی‌ها را متعجب کرد؛ اواخر مردادماه بود که میلیون‌ها نفر از طریق صفحه کوچک تلفن همراه‌شان شاهد یک درگیری عجیب در خیابان شدند؛ راننده خودروی پژو که با چند راننده دیگر درگیر شده بود، به طور ناگهانی از داخل خودروی خود یک اسلحه کلاشینکف بیرون آورد و شروع به تیراندازی کرد. هرچند بعدا گفته شد همان فرد در یکی از شهر‌های آذربایجان غربی دستگیر شده است.