شنیده ها: اولین حاشیههای مربوط به علی شمخانی به برنامه «صندلی داغ» برمیگردد؛ آن زمانی که مقابل دوربین احمد نجفی در شبکه ۲ صدا و سیما در اوایل دهه ۸۰ نشست و گفت: «یک مدیر عمر مفیدش ۵ سال است و بعد از این مدت دیگر نمیتواند ایدهای خلق کند و به همین دلیل باید کنار برود.»، اما مرور سالهایی که او بر مسندهایی، چون دبیری شورای عالی امنیت ملی (۱۴۰۲-۱۳۹۲) و یا وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح (۱۳۸۴-۱۳۷۶) گذرانده، نشان میدهد که چندان هم به این گفتهها درباره خودش اعتقادی ندارد.
هر چند سکانداری شمخانی در مناصب مهم و حضورش در قدرت محدود به این دو سمت نمیشود، اما از مهمترینهای آن به شمار میروند. خاصه آنکه او در سال ۸۴ خود را «انا رجل» نامید و برای فتح صندلی ریاست جمهوری تلاش کرد، اما به موفقیت نرسید.

دستور ترامپ با واکنش شهردار ناکازاکی، شهری که مورد هدف حمله اتمی آمریکا قرار گرفته، مواجه شد. شهردار ناکازاکی ژاپن این دستور را شدیدا غیرقابل قبول خوانده و گفته این اقدام، تلاش طاقتفرسای مردم برای دستیابی به جهانی عاری از سلاحهای هستهای را پایمال میکند.
سدسازی در ایران همواره بهعنوان یکی از نمادهای توسعه و پیشرفت فنی معرفی شده است؛ پروژههایی عظیم که قرار بود امنیت آبی، کشاورزی و صنعتی کشور را تضمین کنند. اما در پسِ این روایت پرزرقوبرق، واقعیتی تلخ پنهان مانده است: نابودی تدریجی بخشی از مهمترین میراث تاریخی و فرهنگی ایران. بسیاری از تپهها، شهرهای باستانی، گورستانها و محوطههای تاریخی در زیر آب سدهایی مدفون شدهاند که بدون ارزیابیهای فرهنگی و تاریخی کافی ساخته شدهاند. از دهه ۱۳۳۰ تا امروز، روند سدسازی بهقدری سریع و گسترده پیش رفته که اکنون نهتنها کارشناسان محیطزیست، بلکه باستانشناسان نیز آن را یکی از عوامل اصلی تخریب میراث تمدنی کشور میدانند.